Nooit gedacht dat ik, zo laat in mijn leven, een stichting zou oprichten. Maar ik kon het niet ontlopen. Een plotselinge veenbrand ontstond die nog woekert.

Kinderen in een hulpeloze situatie werd mijn ding. Met als focus: armoede, onmacht, onwetendheid in de omgeving, en geboren met een fysieke afwijking. Het werd een medisch project dus. Vietnam? Toeval, het had overal kunnen toeslaan. Gewoon toepakken!
Mijn achtergrond uit de elektronische Research & Design bracht de nodige inzicht, volharding, openheid, samenwerking, het bracht kansrijkheid op slagen. En dat gebeurt. 

Het gaat intussen op een einde af. Wat als noodhulp begon wordt een lokaal geïntegreerde extra aandacht voor behoeftige kinderen. Kinderen die aan de rand van de samenleving verkeren. Het moment komt dat ik het kan loslaten. En wat achterlaat.